Ο Πυθαγόρας πέθανε, σύμφωνα με τον Διογένη Λαέρτιο, καθώς προσπαθούσε να διαφύγει από την καταδίωξη Κροτωνιατών που φοβήθηκαν την εγκαθίδρυση τυραννίας λόγο της μεγάλης δύναμης που είχε αποκτήσει αυτός και οι μαθητές του στην πόλη. Οι Κροτωνιάτες έσφαξαν αυτόν και τους τετρακόσιους μαθητές του αφού πρώτα έκαψαν το σπίτι του Μίλωνα στο οποίο λίγο πριν είχαν συγκεντρωθεί.
Ο Δικαίαρχος αναφέρει πως ο Πυθαγόρας πέθανε στο ιερό των Μουσών στο Μεταπόντιο μένοντας σαράντα μέρες νηστικός.
Ο Μιλτιάδης μάλιστα τραυματίστηκε από βέλος στο μηρό στη διάρκεια της πολιορκίας και μετά την επιστροφή του στην Αθήνα κατηγορήθηκε για προδοσία από τον Ξάνθιππο, με την κατηγορία ότι εξεστράτευσε για προσωπικούς λόγους εναντίον της Πάρου. Γύρω από τον Ξάνθιππο, συνασπίστηκαν όλοι οι πολιτικοί αντίπαλοι του Μιλτιάδη, δηλαδή ο Θεμιστοκλής και οι Αλκμεωνίδες. Στη δίκη του μεταφέρθηκε σε φορείο καθώς το πόδι του είχε μολυνθεί και είχε πρηστεί και δεν μπορούσε να μετακινηθεί, ενώ τον υπερασπίστηκε μόνο ο αδερφός του ο Στησαγόρας. Καταδικάστηκε αρχικά σε θάνατο αλλά αργότερα η ποινή μετατράπηκε σε πρόστιμο 50 ταλάντων, ποσό τόσο μεγάλο που ούτε ο πλούσιος Μιλτιάδης δεν μπόρεσε να πληρώσει. Επειδή δεν μπορούσε να πληρώσει το ποσό αυτό, ο Μιλτιάδης κλείστηκε στη φυλακή, όπου πέθανε λίγο αργότερα από τη γάγγραινα, λόγω της πληγής στο πόδι του. Το πρόστιμο πλήρωσε αργότερα ο γιος του Κίμων.
Όταν τέθηκε σε ψηφοφορία η πρόταση των Αρχόντων για να εξοριστεί ο Αριστείδης, ένας αγράμματος πολίτης, που δεν τον γνώριζε ούτε στην όψη του, συναντώντας τον Αριστείδη καθοδόν, του ζήτησε να γράψει πάνω στο όστρακο το όνομα `Αριστείδης`. Οπότε, χωρίς καν να του φανερωθεί εκείνος, τον ρώτησε τι κακό είχε κάνει ο Αριστείδης και ζητούσε να τον εξορίσουν. Τότε ο πολίτης του απάντησε πως τίποτε μεν δεν είχε κάνει το κακό, αλλά κουράσθηκε να ακούει συνέχεια να τον λένε όλοι `δίκαιο – δίκαιο`. Και ο Αριστείδης, μετά από αυτό, χωρίς καθόλου να διστάσει, έγραψε επάνω στο όστρακο το όνομά του
Ο Θεμιστοκλής δεν είναι ο μόνος που επέλεξε το ταύρειο αίμα για να πεθάνει. Ο βασιλιάς της Φρυγίας Μίδας φέρεται από τον Στράβωνα να πέθανε με τον ίδιο τρόπο, ενώ ο Ηρόδοτος το αναφέρει ως αιτία θανάτου του τελευταίου Φαραώ Ψαμμίντου, που είχε πιαστεί αιχμάλωτος, ενώ αναφορά στο «ταύρειο αίμα» κάνει τόσο ο Αριστοφάνης στους Ιππής όσο και ο Σοφοκλής διά στόματος Ελένης, δεδομένου ότι ο ταύρος έχει και ιδιαίτερη θέση στην ελληνική μυθολογία λόγω της δύναμής του, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις θεωρούνταν ως «ανάλογο» της γυναικείας μήτρας.
Γιατί στα 479 π.Χ., κάτω απ' τις δικές του διαταγές, τα ελληνικά στρατεύματα νίκησαν στις Πλαταιές το στρατό του Μαρδόνιου.)
Καταδικασμένος σε θάνατο, ο άλλοτε νικητής των Πλαταιών, κατάφυγε ικέτης στο ιερό της Χαλκιοίκου Αθηνάς. Εκεί, μη μπορώντας οι συμπολίτες του να τον συλλάβουν, έχτισαν την πόρτα του ναού, άνοιξαν τη στέγη και τον άφησαν να πεθάνει απ' το κρύο και την πείνα.
Διώχτηκε στη Λάμψακο (πέθανε εκεί το 428 π.Χ.) από τους ολιγαρχικούς, που ήταν αντίθετοι με τις ιδέες που ο Αναξαγόρας προπαγάνδιζε. Στην Αθήνα γνωρίστηκε με τον Περικλή και έγινε δάσκαλός του καθώς και του Σωκράτη και του Ευριπίδη.
Το 399 π.Χ. διατυπώθηκε εναντίον του κατηγορία για ασέβεια προς τους θεούς και για διαφθορά των νέων. Ο φιλόσοφος καταδικάστηκε, με βάση την κατηγορία, σε θάνατο. Ως σκοπιμότητα της κατηγορίας θεωρήθηκε η διδασκαλία του, η οποία επιδρούσε στους νέους, και με τον φιλελευθερισμό που τον διέκρινε, θεωρήθηκε ανατρεπτικός. Ουσιαστικό κίνητρο, όμως, υπήρξε η αντιζηλία του με σημαντικούς άνδρες της εποχής.
Από τον διάλογο του Πλάτωνα Κρίτων μαθαίνουμε ότι ο Σωκράτης θα μπορούσε να σωθεί, αν ήθελε, αφού οι φίλοι του είχαν την δυνατότητα να τον βοηθήσουν να αποδράσει. Ο Σωκράτης αρνήθηκε και, ως νομοταγής πολίτης και αληθινός φιλόσοφος, περίμενε τον θάνατο ειρηνικά και γαλήνια, και ήπιε το κώνειο, όπως πρόσταζε ο νόμος.
Μερικά απο τα έργα του: Εκάβη, Τρωάδες, Ιφιγένεια εν Ταύροις, Μήδεια, Ηλέκτρα, Ελένη, Ανδρομάχη.
Πέθανε ξαφνικά στην Αρεθούσα, πολύ κοντά στην Αμφίπολη, κατασπαραγμένος από άγριους σκύλους του βασιλιά Αρχέλαου του οποίου ήταν φιλοξενούμενος.
Ήταν Οκτώβριος του –323 όταν πέθανε ο Δημοσθένης. «Πέθανε, λοιπόν, στις δεκαέξι Πυανεψιώνος, την ημέρα που νηστεύουν οι γυναίκες, γιορτάζοντας κοντά στην θεά την σκυθροπώτερη ημέρα των Θεσμοφορίων», θα γράψει ο Πλούταρχος. Αυτοκτόνησε για να μην πέσει στα χέρια των διωκτών του. Σαράντα δυο χρόνια μετά τον θάνατό του, όταν την έξαψη των κομματικών παθών διαδέχθηκε ηρεμία, οι Αθηναίοι τιμώντας την φιλοπατρία, την εθελοθυσία και την γενναιοδωρία του ρήτορα, έστησαν στην αγορά τον χάλκινο ανδριάντα του γράφοντας στην βάση:
«Αν είχες την δύναμη όμοια με την γνώμη σου, Δημοσθένη,
δεν θα κυριαρχούσε ποτέ στην Ελλάδα ο Μακεδονικός Άρης.»
Σκοτώθηκε από Ρωμαίο στρατιώτη παρά τις διαταγές να μην βλαφθεί.(Μη μου τους κύκλους τάραττε)
Πηγή:[olympios1.blogspot.com, mythologia.8m.com, pyrron.blogspot.com, livepedia.gr, wikipedia.org, ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου