Η πραγματικότητα (και η αλήθεια) έχει μια κάπως *κβαντική* φύση, η οποία της επιτρέπει να γίνεται αναγνώσιμη με πολλούς τρόπους και να επιδέχεται πολλές ερμηνείες.
Το πιο θαυμαστό απ όλα είναι ότι όλες οι ερμηνείες και όλοι οι τρόποι *χωράνε* ικανοποιητικά μέσα στην πραγματικότητα και άρα στην αλήθεια. Όμως από τη στιγμή που θα ενστερνιστούμε μία αλήθεια ή έναν τρόπο ανάγνωσης και ερμηνείας, τείνουμε να θεωρούμε όλες τις άλλες ως ψευδείς (*πλάνη*).
Η αίσθηση της αλήθειας πηγάζει από τη γνώση.
Γνωρίζουμε κάποια πράγματα και, έχοντας συνείδηση του γεγονότος ότι γνωρίζουμε, στη συνέχεια νομίζουμε ότι γνωρίζουμε περισσότερα απ όσα πραγματικά ξέρουμε.
Κι απ εδώ ξεκινούν οι εγωισμοί, οι φανατισμοί και διάφορα άλλα. Είναι απόλυτα υγιές ο δρόμος για την αλήθεια να περνά από την αμφισβήτηση.
Κι αυτό γιατί είμαστε *προγραμματισμένοι* να αντιλαμβανόμαστε την αλήθεια με έναν συγκεκριμένο τρόπο, επειδή: (α) φέρουμε μνήμες από προηγούμενες καταστάσεις ύπαρξης, οι οποίες ως ένα βαθμό προσδιορίζουν την αντίληψή μας στην τωρινή, (β) το περιβάλλον και η εκπαίδευση έχουν δημιουργήσει καλούπια στα οποία μάθαμε να διοχετεύουμε τη σκέψη μας και τα οποία περιορίζουν το οπτικό μας πεδίο και (γ) προσθέτουμε διαρκώς νέους *προγραμματισμούς* κάθε φορά που η εκάστοτε προσωπική μας αλήθεια φαίνεται να επαληθεύεται από κάποια εξωτερική φωνή..
Νομίζεις ότι απευθύνεσαι μόνο σε άξεστους "Plwtine"?
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσε!Τα ίδια χρησιμοποιούν και οι της "νέας Ακρόπολης", σαϊεντολόγοι και λοιποί που χρησιμοποιούν μισές αλήθειες.
Γκε-γκε?
Μας τα λες αύριο..