Χαμένο για δεκαέξι αιώνες, το ανατρεπτικό ευαγγέλιο του Ιούδα ανακαλύφθηκε σε μια σπηλιά στην έρημο της Αιγύπτου. Η National Geographic Society υπέβαλε σε εξονυχιστικό έλεγχο τις σελίδες αυτού του αρχαίου παπύρου, προκειμένου να εξακριβώσει την ηλικία και τη γνησιότητά του. Αυτή η διαδικασία περιλάμβανε ραδιοχρονολόγηση του κειμένου σ' ένα από τα πιο αξιόπιστα εργαστήρια στον κόσμο, και μελέτη του από επιφανείς ερευνητές που μπορούσαν να ερμηνεύσουν το νόημα του ευαγγελίου και να επιβεβαιώσουν την προέλευση και την ιστορική και θρησκευτική σημασία του.
Το ευαγγέλιο του Ιούδα αποτελεί το τρίτο από τα τέσσερα κείμενα ενός παπύρου (που ονομάστηκε Codex Tchacos) 66 σελίδων, ο οποίος βρέθηκε τη δεκαετία του '70 στην Αίγυπτο. Ο πάπυρος είναι γραμμένος στη σαχιδική (μία από τις δύο συχνότερες διαλέκτους) της κοπτικής γλώσσας (αρχαία αιγυπτιακή). Εντυπωσιακή είναι η περιπέτεια του παπύρου μέχρι να φτάσει πριν από λίγα χρόνια στο Maecenas Foundation for Ancient Arts, το οποίο έχει αναλάβει το τιτάνιο έργο της συντήρησής του και της μελέτης του. Ο πάπυρος πέρασε από μύρια «κύματα», κλείστηκε σε θυρίδα τράπεζας, τσαλακώθηκε, σχίστηκε, καταψύχθηκε, με αποτέλεσμα όταν έφτασε στα χέρια των συντηρητών να θρυμματίζεται στο παραμικρό άγγιγμα!
Ο πάπυρος υπολογίζεται ότι γράφτηκε τον 4ο αιώνα μ.Χ. και μάλλον πρόκειται για μετάφραση από το αρχικό ελληνικό κείμενο που γράφτηκε τον 2ο αιώνα μ.Χ. (και βέβαια δεν σώζεται). Ο συγγραφέας του είναι άγνωστος. Στην έκδοση του National Geographic παρατίθενται αναλυτικά τα στοιχεία που τεκμηριώνουν την αυθεντικότητα του κώδικα. Η πιθανότητα να πρόκειται για πλαστό τεχνούργημα είναι πρακτικά μηδενικές.
Σε αυτή τη βάση το κειμήλιο αποκτά ανεκτίμητη επιστημονική αξία για τους μελετητές των πρωτοχριστιανικών κινημάτων. Όπως αναλύεται στο βιβλίο, το κείμενο εκφράζει τη φιλοσοφία των γνωστικών και πιο συγκεκριμένα των σηθιανών (από τον Σηθ, τον τρίτο γιο του Αδάμ και της Εύας). Οι γνωστικοί πρεσβεύουν τη γνώση, την απόλυτη Γνώση της Αλήθειας, η οποία είναι τελείως διαφορετική από αυτήν του ορθόδοξου χριστιανισμού. Μέσα από μια εξαιρετικά πολύπλοκη «κοσμογονία» οι γνωστικοί πιστεύουν ότι ο θεός των ορθόδοξων χριστιανών δεν είναι παρά μια κατώτερη θεότητα. Ο πραγματικός θεός είναι πέρα και πάνω από την αντίληψή μας και σκοπός μας είναι να φτάσουμε στον ανώτερο θεό εγκαταλείποντας το σώμα μας, το οποίο έχει φτιάξει ο κατώτερος θεός. Προσωπικά, μου έκανε εντύπωση πόσο επηρεασμένη είναι αυτή η θεώρηση από την πλατωνική φιλοσοφία (ο κόσμος των πνευμάτων και των ιδεών). Ένα άλλο σημείο άξιο αναφοράς είναι η θέση των γνωστικών ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν αθάνατη ψυχή, η οποία θα επανέλθει στον δημιουργό της (τον ανώτερο θεό) και κάποιοι έχουν θνητή ψυχή, η οποία φθείρεται μαζί με το σωματικό θάνατο. Αυτό μού μοιάζει σαν σπέρμα ρατσισμού.
Στο πλαίσιο αυτής της φιλοσοφίας, ο Ιούδας ουσιαστικά δεν είναι ο προδότης του Ιησού, αλλά αυτός που θα τον βοηθήσει να φτάσει στον αληθινό θεό. Φυσικό είναι λοιπόν το ευαγγέλιο να σταματάει σε αυτήν τη σκηνή, που αποτελεί την πράξη ύψιστης αγάπης. Τα επακόλουθα δεν ενδιαφέρουν, ούτε ο τρόπος του θανάτου του Ιησού, ούτε η ανάσταση (δεν χρειάζεται ανάσταση για να φτάσουμε στο θείο). Μέσα στο κείμενο, ο Ιησούς φαίνεται να γελάει συχνά. Ξεχωρίζει τον Ιούδα ως τον καλύτερο μαθητή του, ως αυτόν που μπορεί να τον καταλάβει καλύτερα και του αποκαλύπτει τις αλήθειες του (την πραγματική Αλήθεια).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου